Chapter six part one - Copier ceux tueur et un amant mystérieux?

Niall

Od wystawy Michaela minęło sporo czasu , minęło również sporo czasu od tej przykrej sytuacji . Czas , który upłynął od tamtego dnia był dla mnie niezauważalny uciekał niczym piasek przez palce. Dni uciekały jakby ktoś je batem gonił , jak dla mnie ich ucieczka była za szybka. Byłem pewien , że ucieczka szatyna była już na zawsze jednak los widział to nieco inaczej. Każdego ranka szatyn przychodził i dobijał się do olchowych drzwi i każdego ranka mój wuj kłamstwem odprowadzał go w drogę powrotną. Czułem się z tym źle i w prawdzie pragnąłem zejść na dół lecz coś mi nie pozwalało. Więc każdego ranka odprowadzałem go pustym wzrokiem zza firanki . Coś we mnie pękało lecz jakby drugie moje ja broniło się przed tą nadzieją która powróciła wraz z nadejście ponownym szatyna. Każdego ranka mordowałem się ze samym sobą by zejść na dół i jak człowiek przeprowadzić normalną rozmowę i wyjaśnić sobie wszystko. Jednak szybko rezygnowałem z tego i pozwalałem tajemniczej sile trzymać mnie zamkniętego w swoich czterech ścianach. Od tygodni nie wyściubiłem nosa poza drzwi , moje posiłki stały się nieregularne a czasem nawet w ogóle ich nie spożywałem. Przez zaniedbanie mojego stylu odżywiania chudłem w oczach, zaniedbałem również swój wizerunek przez co wyglądałem jak zarośnięty prehistoryczny człowiek. Zdecydowanie poszarzałem i zamieniłem się w marionetkę. Mój uśmiech znikł i nic ani nikt nie umiał go przywrócić, natomiast moje oczy umarły. Zaniedbałem nie tylko swoje życie , ale także życie moich zielonych przyjaciół. Większa część moich roślinek wymarła tak jak ja wymieram od środka. Moja młoda dusza nigdy nie cierpiała tak bardzo , nigdy także nie rozpadła się tak bardzo by zranić serce. A teraz siedziałem tu cicho krwawiąc. Straciłem już rachubę czasu jak i sens codziennego wstawania . Leżałem w łóżku przekręcają się raz po raz , lub stałem i wyglądałem przez okno nie wychylając się zza zszarzałej firanki. Wszystko co dobre i kolorowe prysnęło z mojego życia wraz z przyjściem jesieni. Przez resztę wakacji aż do jesieni szatyn starał się do mnie dotrzeć lecz w końcu i on poddał się. Pod koniec wakacji wyjechał do swojego rodzinnego kąta w Londynie opuszczając w tym samym momencie to miasto wraz z całą magią i kolorami. Nie pragnąłem już nadziei jaką mi dawał. Bałem się ją przyjąć gdyż czułem się jak amulet , który przynosił pecha . Taka nieszczęśliwa czterolistna koniczyna. Od jego wyjazdu nadal jestem martwy wewnątrz lecz postanowiłem wrócić do regularnych zajęć takich jak praca . Praca w kawiarni na stanowisku kelnera nie wystarczała mi by zabić swój czas i myśli. Rozwóz mleka zakończył się wraz z nadejściem pierwszego września. Tak więc podjąłem się kolejnej pracy. Swoje nudne cztery godziny życia zabijam pracując w kwiaciarni Pani Ruspbery , która stała się moim lekarstwem na każdą dolegliwość. I tak mija mi każdy dzień. Budzę się rano i doprowadzam się do porządku by móc z godnością wyjść na ulice , spożywam posiłek by przywrócić do normy swój organizm. Każda moja czynność odbywa się samotnie , każdy posiłek i każda godzina w domu jest samotna . Cisza panująca w domu powstała w momencie gdy Michael wyjechał do Rzymu by pracować nad jakąś wielką wystawą , która jest ogromną szansą dla niego by móc zabłysnąć poza granicami naszej okolicy. Nie zatrzymywałem go chociaż wiedziałem , że samotność będzie mi doskwierać. Nie mógłbym odebrać mu jego szczęścia. Ten samotny tydzień zleciał mi bardzo szybko nim się obejrzałem przybyła niedziela . Niedziela a także moje urodziny. Nie świętuję , w samotności to nie ma najmniejszego sensu. Siedziałem wygodnie w bujanym fotelu na balkonie opatulony kocem z kubkiem gorącej herbaty w dłoniach patrząc się na zachodzące słońce oraz opadające liście poddając się melancholijnemu nastrojowi. Wraz z przyjściem tej jesieni dorosłem, stałem się silniejszy uczuciowo. Doceniłem miłość ludzi otaczających mnie. Ona pozwoliła mi także uświadomić , że zmiany są konieczne nie ważne jak źle się kończą czynią nas tym kogoś innego. Od tych kilku jesiennych dni słuch o nim zaginął gdzieś w tłumie. Dało się słyszeć stłumione szepty lecz sama obecność była niewyczuwalna. Siedząc tak i patrząc się w bliżej nieokreślony punkt poczułem to piekielne uczucie które siedziało we mnie . Po prostu brakowało mi jego niestabilnej obecności po mimo tego że znaliśmy się krótko i nasza znajomość dopiero owocowała to ja i tak przyzwyczaiłem się do niego zbyt mocno. Pragnąłem znów ujrzeć jego czekoladowe oczy i poczuć to ciepło bijące od jego osoby. Posłałem w powietrze blady uśmiech po czym ziewnąłem przeciągle i podniosłem się udając się w ten sposób do swojego pokoju. Zamknąłem drzwi by chłód nie wtargnął do wnętrza i odłożyłem kubek oraz koc obok łóżka. Ruszyłem w stronę krzesła na którym leżały świeże ciuchy po czym chwyciłem je w dłoń i wyszedłem wprost do łazienki. Odbyłem rozgrzewającą kąpiel po czym gotowy wyszedłem z domu i ruszyłem ulicą w dół. Jesienne liście opadając na ziemię utworzyły złociste dywany ciągnące się w nieskończoność. Stąpałem po nich delikatnie czując się niczym król. Zaśmiałem się cicho pod nosem z własnych myśli po czym delikatnie przyśpieszyłem kroku. Stanąłem przed drzwiami do kwiaciarni po czym wszedłem do ciepłego pomieszczenia gdzie unosił się zapach kwiatów i resztek dymu tytoniowego. Kobieta po siedemdziesiątce była nałogowym palaczem i prowadziła kwiaciarnię sama , więc ja postanowiłem wykorzystać swój czas i siły by jej pomóc i ułatwić życie. Gdy tylko stanąłem za progiem kobieta wyszła zza lady z malutką babeczką w dłoni na której czubku znajdowała się świeczka. Z jej ust wydobywało się melodyjnie sto lat , które przyprawiło mnie o łzy. Stałem nieruchomo a po moich policzkach biegały łzy wzruszenia. Nie wiedziałem jak się zachować gdyż ta kobieta była mi zupełnie obca a pamiętała o urodzinach swojego pracownika. Ten gest ścisnął mnie za serce. Otarłem wierzchem dłoni ściekające łzy po czym zdmuchnąłem świeczkę i pomyślałem zgodnie z tradycją życzenie . Moje życzenie było łatwe do spełnienia gdyż nie pragnąłem wiele , pragnąłem tylko By Liam Wrócił. Kobieta zamknęła mnie szczelnie w swoim uścisku a moje łzy znowu błąkały się po policzkach kreśląc co raz nowsze ścieżki. Kobieta pachniała drogimi perfumami , delikatna kwiatowa nutka z cytrusami wypełniła moje nozdrza. Moje emocje ucichły na tyle bym mógł o własnych siłach udać się na zaplecze. Tam wraz z starszą panią zasiedliśmy na wygodnych pufach popijając herbatę i prowadząc rozmowę na temat spraw ważnych i tych mniej ważnych. Na takich to rozmowach zleciał nam czas. Pożegnałem się z kobietą po czym ruszyłem w stronę domu z lepszym humorem. Moja dusza w kilka godzin zregenerowała się dzięki niej. Moja droga powrotna była o niebo lepsza i wolniejsza niż poprzednia. Szedłem uśmiechając się do przechodniów przyprawiając ich w ten sposób w  zakłopotanie co sprawiało , że mój uśmiech poszerzał się. Gdy dotarłem na miejsce mój uśmiech znikł. Znów wtargnąłem do samotni jaką stał się ten dom po wyjeździe Michaela. Wielkie gliniane rzeźby rzucały złowrogie lepkie cienie , a cisza z piskiem odbijała się od ścian. Chłodny wiatr dobiegający z ogródka przyprawiaj mnie o nieprzyjemne dreszcze. Zrzuciłem z siebie ciężki płaszcz oraz buty po czym udałem się do kuchni. Postawiłem wodę na gaz a do kubka wrzuciłem torebkę herbaty. Po wykonaniu tej czynności udałem się do salonu włączając po drodze wszystkie światła oraz zapalając kilka świeczek w razie gdyby zabrakło prądu. Usadowiłem się wygodnie na kanapie po czym włączyłem telewizor dla towarzystwa. Z moich bezsensownych przemyśleń wyrwał mnie gwizdek zwiastujący wrzenie wody. Po moim ciele przebiegły nieprzyjemne dreszcze przerażenia. Powolnym i ostrożnym krokiem udałem się do kuchni zalewając herbatę. Po wykonaniu tej czynności udałem się z powrotem do salonu. Po domu nagle rozległ się dźwięk dzwonka , a moje ciało zamarło w bezruchu. Co jeśli do moich drzwi dobija się morderca psychopata ?! Jedna z dzikich myśli przemknęła przez moją głowę. Przełknąłem głośno ślinę po czym udałem się w stronę drzwi po czym ostrożnie otworzyłem je i rozejrzałem się w boki. Lecz nikogo nie dostrzegłem prócz małej karteczki leżącej na wycieraczce z napisem Welcome Home. Podniosłem ją i jeszcze raz dla bezpieczeństwa rozejrzałem się po czym szybko zamknąłem drzwi i wróciłem do salonu. Jakby niespodzianek końca nie było zadzwonił telefon. Odebrałem połączenie po czym usłyszałem głos wuja. W międzyczasie miałem okazję przyjrzeć się karteczce , jej napis był pochyły i nieco uwypuklony. Moje myśli i czynność przerwałem ja sam odzywając się do wuja , który milczał.

-Michael ! Wracaj ja tu zwariuję !
-Pozwól , że zgadnę znów naoglądałeś się bezsensownych horrorów i odchodzisz od zmysłów przy okazji zapalając każde możliwe światło ?
-Mhm..
- Niall , dajesz się ponieść wyobraźni . Spokojnie żaden seryjny morderca nie zacznie podrzucać ci liścików i nie zaatakuje cię.

Mężczyzna po drugiej stronie zaśmiał się donośnie a ja zamarłem. Mi nie było do śmiechu gdyż właśnie znalazłem malutką karteczkę. Po drugiej stronie znów rozbrzmiał głos wuja.

-Niall , ja żartowałem spokojnie. Wszystkiego Najlepszego z okazji 19 urodzin.
-Dziękuję, ale wiesz .. ja właśnie znalazłem taką karteczkę i..
-Niall pierw upewnij się, że to nie jest nasza sąsiadka a później panikuj. Jak coś się będzie działo dzwoń na policję.
-Jasne.Ale jak coś bądź gotowy na mój telefon.
-Oczywiście ty mój przestraszony blond chłoptasiu.
-Michael ! To nie jest śmieszne !
-No już , spokojnie. Słuchaj muszę kończyć bo urwałem się z pracowni i właśnie idzie szef i jak mnie dorwie to po mnie . Zadzwonię jutro i postaraj się nie zwariować do tego czasu.

Po tych słowach rozłączył się. Odłożyłem urządzenie na stolik po czym upiłem łyk herbaty i zabrałem się za poznanie zawartości tej kartki.

Wróciłem Niall. 
Zrobiło mi się ciepło. Kto taki wrócił i skąd mnie zna ?! Moje myśli gotowały się , a serce waliło niczym młot.Rzuciłem wszystko po czym w panicznym biegu udałem się do pokoju zamykając się na cztery spusty. Wtuliłem się w poduszkę po czym z przerażenia zasnąłem.
Obudziłem się następnego dnia późnym popołudniem. A dokładniej mówiąc obudził mnie dzwonek od drzwi. Poderwałem się na równe nogi po czym w dłoń chwyciłem kij baseballowy i zbiegłem jak dziki po schodach w dół z hukiem otwierając frontowe drzwi zamachując się jednocześnie kijem. Listonosz stojący naprzeciw zszedł prawie na zawał. Uśmiechnąłem się przepraszająco po czym pośpiesznie odebrałem paczuszkę. Szybko zamknąłem się w domku i zabrałem się za otwieranie malutkiej paczuszki. Wewnątrz pudełka znajdowały się płatki róż a po środku malutka karteczka. Otworzyłem ją i ujrzałem znów pochylone pismo .

Zagrajmy w grę Niall : )
Przerażony odłożyłem pudełeczko i zadzwoniłem do wuja. Kilkugodzinna rozmowa pomogła mi nieco się rozluźnić po czym udałem się do Pani Ruspbery. Tak mijał mi każdy dzień. Każdego dnia nowa paczuszka z nową zawartością.

Śledź wiadomości uważnie : )

Chłodny jesienny wieczór idealny na gorącą herbatkę. 

Uważaj na deszcz !

Jesień to zdradliwy okres nie przezięb się. ;)

Każda paczuszka zawierała prezent adekwatny do treści liścików. Nie mogłem odgadnąć któż to taki. Kilka tygodni trwały te paczuszki. Lecz dziś odebrałem znów samotną karteczkę na wycieraczce.

Czas na grę , podążaj za strzałkami aż dotrzesz do celu . Powodzenia : )

Postanowiłem zadzwonić do Pani Ruspbery . Kobieta w mgnieniu oka zaszczyciła mnie swoim towarzystwem. Już na samym początku pokazałem jej tajemnicze listy.

-Jestem przerażony , a co jeśli to jakiś prześladowca ?
-Prześladowca by nie przysłał witamin na odporność i nie troszczyłby się Niall.
-A co jeśli to czuły prześladowca ?
-Nie bądź śmieszny. To cichy wielbiciel który cię zna. Udaj się do celu za strzałkami.
-Nie sądzę ..
-Spróbuj .

Po rozmowie z kobietą znalazłem jeszcze jedną karteczkę. Przeczytałem ją i rzuciłem na podłogę opuszczając jednocześnie dom.

Czekam Niall.

~~***~~

Hej ! Ta dam ! O to rozdział szósty [część pierwsza] ten rozdział jest jakby zwiastunem kolejnych wydarzeń : ) Jak widać przeskoczyłam trochę z czasem i dotarłam do jesieni , ale taki był zamiar . Jesień dla nich ma być magicznym czasem ;) Następny rozdział pojawi się w granicach 29,06 - 02,07 , mam nadzieję że jednak znajdę trochę wcześniej czas  ;) ale jeśli nie to spodziewajcie się w tych dniach ;) Widzimy się w drugiej połowie rozdziału szóstego ;) Do zobaczenia ;)

PS. Dziękuję wszystkim za komentarze , którymi sprawiacie , że moje głupiutkie serduszko napierdziela fikołki oraz za liczbę wyświetleń na blogu nie spodziewałam się , że ten blog w tak krótkim czasie[chodzi o rozdziały -ilość] osiągnie tyle, nie sądziłam że cokolwiek osiągnie ;)

**Copier ceux tueur et un amant mystérieux?- Psychopata morderca czy tajemniczy wielbiciel ?

Mój Twitter to LittleLegoBirdx ;)